Yüzleşmek korkularına…
Sayıklamak rüyalarının içerisinde bir
kabus gibi…
Uyanmak gecenin bir yarısı, kan ter içinde…
Saklanmak karanlıklara
ve dilemek güneşin doğuşunu…
Hafif bir tebessüme muhtaç kalmak…
Gerçeklerin içinde
hayalleri aramak, tükenmek…
Onca bakış, onca düşünce altından
Anka kuşu misali her gün yeniden doğmaya çalışmak...
Her an verdiğin kararın ardından pişmanlık korkusuyla yüzleşmek...
Kaybolmuş yarınların sesini duymak isterken yakaladım
kendimi,
Savrulan yaprakların arasında karıştı saçlarım,
Çamura bulandı ayaklarım,
Hapsoldu rüzgara o hırçın çığlıklarım…
Yağmur yakaladı göz yaşlarımı,
Saatler aktı gitti,
Yarınlar bir türlü gelemedi…
Sorumluluğunu almalıyız içimizden geçen düşüncelerin bile. Her ne kadar gerçekliğini kazanmasa da, hesaplamalıyız sonuçlarını. Kaybediyoruz olasılıkları, içinde yarattığımız gerçekliği... Sevişmiyor fısıltılarımız çığlıklarımızla, terlemiyor gözlerimiz mutlulukla...
